Bieszczady uważane są za pasmo górskie najmniej dotknięte ludzką cywilizacją. Bieszczadzkie piętra roślinne rozkładają się nieco inaczej niż w pozostałych polskich górach głównie ze względu na panujące tu warunki klimatyczne.

Podróżni nie uświadczą w Bieszczadach zatem roślinności charakterystycznej dla regla górnego, oraz piętra kosodrzewiny. Charakterystycznym elementem tego pasma górskiego są połoniny, czyli wysokogórskie łąki znajdujące się na wysokości od 1050 m. n.p. m. Pokrywają one wierzchołki najwyższych bieszczadzkich gór, natomiast do najbardziej znanych połonin należy Połonina Wetlińska, która znalazła zastosowanie jako pastwisko i Caryńska, na której występuje znacznie więcej rzadkich gatunków zwierząt. Fauna Bieszczad jest bardzo bogata. Spotykamy tutaj liczne, różnorodne gatunki zwierząt, w tym ptaków drapieżnych, jelenie, niedźwiedzie brunatne, żubry, wilki, żbiki, oraz rysie. To właśnie rysie są zwierzętami będącymi głównym wizerunkiem Bieszczadzkiego Parku narodowego, który powstał w celu ochrony fauny i flory występującej w Bieszczadach. W roku 1992 ark ten został wpisany na listę Biosfery UNESCO.

Od 1947 roku natomiast, mamy tutaj do czynienia ze zdziczeniem wtórnym przyrody, który najprawdopodobniej wywołany został zanikiem działalności gospodarczej i wyludnieniami po II wojnie światowej, kiedy to przeprowadzano masowe wysiedlenia mieszkających na tych ziemiach Bojków i Łemków, którzy wywodzili się od pasterzy włoskich.